‘Succes is pas waardevol als we het kunnen herhalen. Dat geldt ook voor de business controller.’
The kiss of death. Het klinkt als eenmalig hitje van een louche new-waveband uit de jaren 80, niet zozeer als een risico voor de finance professional. Docent Bas Kodden (Nyenrode) noemt de zogenoemde ‘doodskus’ een reëel risico voor bijvoorbeeld de business controller. Eenmalig succes is leuk en aardig, maar continu winnen is waardevoller. ‘Een eendagsvlieg worden na een succes. Dat is het gevaar van de kiss of death. Herhaaldelijk winnen is enorm moeilijk. Succes is pas waardevol als we het kunnen herhalen.’
Kodden haalt de voormalige Formule 1-kampioen Nico Rosberg aan als voorbeeld. ‘Hij stopte na zijn winst. The kiss of death. Dan heb ik liever Max Verstappen. Voor hem is een keer winnen niet genoeg.’
Nelson Mandela. Johan Cruijff. Albert Einstein. De auteur van het boek De kunst van duurzaam presteren denkt dat de business controller een held kan zijn, mits een specifiek ingrediënt aanwezig is: een sterke persoonlijkheid. ‘Talent is goed, maar karakter is alles. Leiding nemen kan iedereen, leiding geven is veel moeilijker. We hebben helden nodig, tevreden medewerkers. Mensen die unieke prestaties leveren en duurzaam winnen,’ zei Kodden onlangs op een seminar van Nyenrode.
Planning en control
Ad hoc-beleid vormt allerminst de basis voor duurzaam winnen. Kodden: ‘Je hebt een plan nodig om duurzaam te presteren. Als je eenmaal weet wat je moet weten, kun je ontspannen. Dan ben je bewust bekwaam.’ Kodden refereert hier specifiek aan het zogenoemde Zeigarnik-effect. Bluma Zeigarnik ontdekte eind jaren 30 wat het nut is van niet-afgeronde taken. ‘In een restaurant had ze tot haar verbazing gezien dat een ober een hele lijst gecompliceerde bestellingen uit zijn hoofd kon onthouden, terwijl hij haar tien minuten na haar vertrek al niet meer herkende.’
Door het gezicht van de klant uit zijn geheugen te wissen, kon de ober zich richten op andere taken met een hogere prioriteit. Kodden: ‘Het bleek dat de ober voor zichzelf een systeem had ontwikkeld, een ongeschreven spiekbriefje, waarmee hij in alle ontspannenheid zijn werk foutloos kon uitvoeren. Tegelijkertijd kon hij zijn hersenen rust geven en raakte hij niet overbelast. Hij was slechts bezig met de op dat moment belangrijkste nog niet-afgeronde taken, hij wist perfect hoe hij die moest verrichten. Dat is toewijding. Als je weet wat je wilt weten.’
